Monoverwerking

Voor deze prikkelende woensdag neem ik jullie mee naar de monoverwerking.
Ik noem het ook wel eens ‘het beschermingsschild van de overprikkeling.’

Misschien voelen volgende zaken wel zeer herkenbaar:
❁Als hij naar de televisie kijkt reageert hij op niets!
❁Als ze over haar toeren is kan ik geen ingang vinden.
❁Soms lijkt hij niets rondom zich op te merken wanneer hij met iets bezig is.
❁Als ik tegen haar praat kan ze niet naar mij kijken.
❁Als hij aan het spelen is op de speelplaats, voelt hij het niet als hij moet plassen.

Kinderen kunnen hun schild in verschillende situaties erbij halen:
❁Bij overprikkeling om zich af te schermen.
❁Als hulpmiddel om een taak goed te volbrengen.

Wanneer we enkel het gedrag interpreteren, bestempelen we deze kinderen misschien als onbeleefd of onhandelbaar.
Voor we het weten vuren we nog eens een extra grote prikkellawine op hen af.
We nemen ze bij de arm,
we maken grootse bewegingen,
stellen honderd en één vragen,
verheffen onze stem en verwachten dat ze naar ons kijken.

Wanneer we kinderen op deze manier benaderen gaat hun schild extra omhoog.
En terecht, ze beschermen zichzelf tegen die prikkellawine.
Het is juist belangrijk om dan op zoek te gaan naar welke ingang er wel is.
Welk zintuig staat wel open?
Mono betekent letterlijk één.
We moeten op zoek gaan naar dat zintuig dat open staat en dit inzetten om terug die verbinding te vinden.

Elk kind heeft een uniek beschermingsschild.
Het ene kind kan je bereiken via geuren terwijl een ander kind auditief een opening heeft.
Het schild, maar ook de zintuiglijke onder- en overgevoeligheden van je kind kunnen, naarmate de tijd, veranderen.
Het is dus als ouder en omgeving belangrijk om te blijven observeren en te blijven duiken onder dit prikkelende gedrag.