Kinderen met autisme ervaren problemen met de centrale coherentie.
Sommige spreken ook van een contextblindheid.
Maar wat is dit nu juist?
Centrale coherentie is de mogelijk om een grote hoeveelheid informatie globaal te interpreteren.
Onze hersenen krijgen via onze zintuigen allerlei informatie, die vervolgens op verschillende plekken in de hersenen wordt verwerkt.
Vervolgens is er een samenwerking tussen die verschillende hersendelen zodat er een betekenis gevormd kan worden.
Kinderen met autisme hebben een beperktere centrale coherentie.
Hierdoor zien ze moeilijker een samenhang.
Ze nemen de wereld waar in fragmenten of details.
In onze wereld is het heel belangrijk om rekening te houden met de context.
Zo kan een ‘blik’ een blik tomatensaus zijn maar kan je ook even goed een blik werpen met je ogen.
Gaan we naar de bank om geld af te halen of om uit te rusten na een wandeling?
Peter Vermeulen legt het ook uit aan de hand van volgend voorbeeld:
Een opgestoken hand heeft meerdere betekenissen.
High five, hallo en wanneer een agent dit doet heeft het weer een andere betekenis.
Mensen met autisme kunnen die hand wel zien maar hebben moeite om de context er rond mee te nemen.
Om dit te kunnen moeten ze alle informatie, die ze krijgen, bundelen tot één geheel.
Peter Vermeulen legt uit dat het niet mogelijk is om al deze betekenissen op cognitief vlak aan te leren.
Want een politieagent die zijn hand opsteekt vraagt misschien om te stoppen.
Maar als het je nonkel is, die politieagent, dan zou het wel eens gewoon hallo kunnen zijn.
Dit maakt dat kinderen met autisme voortdurend moeten puzzelen.
De ene puzzel is makkelijker dan de andere.
Dat puzzelen is vaak frustrerend, vermoeiend en vraagt veel energie.
Kinderen met autisme zijn detaildenkers die soms botsen op een maatschappij, verwachtingen, situaties die vooral worden gevormd door samenhangdenkers.
Reactie plaatsen
Reacties