Helikopterouders

Helikopterouders, het heeft een negatieve lading.
Ze voeden hun kinderen te beschermend op en houden de touwtjes stevig vast.
Het beperkt het kind in zijn ontwikkeling omdat het minder kan ontdekken, leren en ervaren.
Maar soms hoor ik zaken waarvan mijn hart bloedt.
Ik hoor regelmatig hoe ouders van kinderen met ASS die titel soms onterecht krijgen of zich, die titel, zelf toe-eigenen.
Ze krijgen vanuit de omgeving de stempel ‘overbezorgd’.
Ik probeer in mijn begeleidingen dit metafoor een beetje te herkaderen.

Het is oké om als ouder in een helikoptertje te zitten.
Belangrijk is dat de helikopter zich afstemt op het kind daar beneden in het zoeklicht.
Wanneer we dichtbij vliegen, is de radius waar ons kind loopt erg klein.
We beschermen ze en houden goed in het oog welke richting ze uitgaan.
We zien elk klein detail en kunnen snel landen indien nodig.
Vliegen we hoger, dan vergroot deze radius.
We belichten een groter stuk, ons kind kan op ontdekking en kijken welke richting hij wil inslaan.
Te lang, te dicht bij je kind vliegen beperkt die belangrijke ontdekkingstocht.
Maar toch denk ik dat het oké is om soms dichtbij en dan weer verder af te vliegen.
Dat is voor mij afstemmen.

Wanneer we mama of papa worden is het altijd een beetje zoeken.
Als we merken dat ons kind de meest gekende weg lijkt te nemen, is het gemakkelijker om wat hoger te gaan vliegen.
Maar wat als je kind anders lijkt te ontwikkelen?
Of op een andere manier singalen stuurt?
Of je merkt dat niet elke omgeving even begripvol is?
Dan lijkt het me heel vanzelfsprekend dat je wat dichterbij gaat vliegen.
Je wilt je kind volgen want het is nog onduidelijk welke richting hij uit zal lopen.

Een ouder die meer wil weten over de schooldag van hun kind met ASS of regelmatig overleg wil, is niet meteen een helikopterouder.
Misschien moeten we ons afvragen wat die ouder nodig heeft om de helikopter te doen stijgen?
Een extra passagier?
Of de geruststelling dat er iemand anders ook van bovenaf meekijkt?
Een oor dat echt luistert?

Het is oké om als ouder te zoeken naar de juiste afstand.
Laten we, net zoals bij kinderen, ook verder kijken dan elkaars gedrag en zoeken hoe we elkaar kunnen helpen.