Zoals ik eerder schreef kan het krijgen van pakjes voor enorm veel stress en spanning zorgen.
Niet alleen de inhoud en het lang wachten kunnen een oorzaak zijn.
Ook het openen en wat daar op volgt kan je kind zenuwachtig, onzeker of verlegen maken.
Iemand bedanken voor een cadeautje lijkt de meest evidente zaak ter wereld te zijn.
We mogen onze kinderen best leren dat dit beleefdheid is en dat het fijn is om iemand te laten weten dat je dankbaar bent.
Maar hoe doen we dat afgestemd op hun niveau?
Er staan andere mensen te kijken.
Je kind voelt een bepaalde druk.
Of vaak zijn kinderen nog overspoelt door de inhoud van hun pakje.
Dan hebben ze misschien wel eventjes tijd nodig om te kunnen schakelen.
We kunnen hen dwingen om die 'dank u' stilletjes te fluisteren of we kunnen kinderen leren hoe het voelt om dank u te willen zeggen.
Dit kunnen we niet leren wanneer we druk zetten en iets verwachten waar ze zich niet veilig bij voelen of misschien de reden 'waarom' niet begrijpen.
We kunnen hen dit leren door zelf een voorbeeld te zijn.
Zeg jij gemakkelijk dank u, in de winkel , op straat?
Bedank jij wel eens je kind?
Voor een gezellige avond?
Voor die ene knuffel of wanneer hij de pot confituur doorgeeft?
Het is oké om je kind beleefdheid en dankbaarheid mee te willen geven.
Kijk naar jouw verwachtingen.
Wat vind jij belangrijk?
Vraag je af of dit afgestemd is op je kind.
En communiceer vervolgens je verwachtingen.
Denk hier goed bij na want dit is belangrijk voor een kind met autisme.
Neem nu het volgende voorbeeld
Zeg je dank u, als je het pakje krijgt of nadat je het hebt open gedaan?
Want heel stiekem verwachten we dus eigenlijk twee keer een dank u!
Is dit nodig? Wat kan ik van mijn kind verwachten?
Probeer op lange termijn te focussen.
We willen niet dat onze kinderen beleefdheid en dankbaarheid uiten gewoon omdat 'het zo hoort.'
We willen dat het iets eigen is en iets natuurlijks wordt.
En natuur heeft nu eenmaal tijd nodig om te groeien!
Reactie plaatsen
Reacties